The Seed is sad *

As I sat sadly by her side
At the window, through the glass
She stroked a kitten in her lap
And we watched the world as it fell past
Softly she spoke these words to me
And with brand new eyes, open wide
We pressed our faces to the glass
As I sat sadly by her side

She said, "Father, mother, sister, brother,
Uncle, aunt, nephew, niece,
Soldier, sailor, physician, labourer,
Actor, scientist, mechanic, priest
Earth and moon and sun and stars
Planets and comets with tails blazing
All are there forever falling
Falling lovely and amazing"

Then she smiled and turned to me
And waited for me to reply
Her hair was falling down her shoulders
As I sat sadly by her side

As I sat sadly by her side
The kitten she did gently pass
Over to me and again we pressed
Our different faces to the glass
"That may be very well", I said
"But watch the one falling in the street
See him gesture to his neighbours
See him trampled beneath their feet
All outward motion connects to nothing
For each is concerned with their immediate need
Witness the man reaching up from the gutter
See the other one stumbling on who can not see"

With trembling hand I turned toward her
And pushed the hair out of her eyes
The kitten jumped back to her lap
As I sat sadly by her side

Then she drew the curtains down
And said, "When will you ever learn
That what happens there beyond the glass
Is simply none of your concern?
God has given you but one heart
You are not a home for the hearts of your brothers

And God does not care for your benevolence
Anymore than he cares for the lack of it in others
Nor does he care for you to sit
At windows in judgement of the world He created
While sorrows pile up around you
Ugly, useless and over-inflated"

At which she turned her head away
Great tears leaping from her eyes
I could not wipe the smile from my face
As I sat sadly by her side

Έκατσα δίπλα της θλιμμένος.
Χάιδευε τη γάτα στα πόδια της
Μπροστά στο παράθυρο, πίσω από το τζάμι
παρακολουθούσαμε τον κόσμο να περνά και να χάνεται.

Ξεκίνησε να μου μιλάει με απαλή φωνή,
με ορθάνοιχτα μάτια και νέα οπτική,
κολλήσαμε τα πρόσωπά μας στο τζάμι.
Εκεί όπως καθόμουν θλιμμένος δίπλα της.

Κι είπε:
"πατέρες, μανάδες, αδελφές κι αδελφοί,
Θείοι, θείες, ανιψιοί, ανιψιές,
στρατιώτες, ναύτες, γιατροί, εργάτες,
ηθοποιοί, επιστήμονες, μηχανικοί, ιερείς,
Η Γη και η Σελήνη και ο Ήλιος και τ' Άστρα
Οι πλανήτες και οι κομήτες 
με τις φλογερές ουρές τους
Τα πάντα υπάρχουν για να πέφτουν
Να πέφτουν, υπέροχα και θαυμαστά".

Και μετά χαμογέλασε και γύρισε προς εμένα
περιμένοντάς με να απαντήσω
Τα μαλλιά της έπεφταν στους ώμους της
Κι εγώ στεκόμουν θλιμμένος δίπλα της

Έβαλε τη γάτα απαλά στη δική μου αγκαλιά
και ξαναπιέσαμε τα πρόσωπά μας στο τζάμι
"Κι έτσι ίσως να 'ναι" είπα,
"μα κοίτα εκείνον που πέφτει στο δρόμο,
δες τον πώς χειρονομεί προς τους γείτονές του
δες πώς τον παρασέρνουν τα πόδια τους,
πώς μπλέκεται και σύρεται.
Καμία κίνηση δε συνδέεται με κάποια άλλη,
αφού κάθε μια από αυτές αφορά μόνο στις άμεσες ανάγκες του καθενός.
Γίνε μόνη σου μάρτυρας αυτού που ανανίπτει από το βούρκο
Δες εκείνον τον άλλο που σκοντάφτει πάνω στον τυφλό".

Με τρεμάμενο χέρι γύρισα προς το μέρος της,
τράβηξα τα μαλλιά από τα μάτια της.
Η γάτα ξαναπήδηξε στην αγκαλιά της,
ενώ ακόμη καθόμουν θλιμμένα δίπλα της.

Κι εκείνη έκλεισε τις κουρτίνες και είπε:
" Μα πότε θα μάθεις, επιτέλους,
πως ο,τιδήποτε συμβαίνει 
πέρα από αυτό το τζάμι, 
δε σε αφορά στο ελάχιστο;
Ο Θεός σου έδωσε μια καρδιά, μόνο μία. 
Δεν είσαι συ η εστία για τις καρδιές των αδελφών σου!

Κι ο Θεός, να ξέρεις, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την καλή σου προαίρεση, 
τουλάχιστον όχι περισσότερο από ό,τι τον ενδιαφέρει η έλλειψη αυτής της προαίρεσης στους υπόλοιπους.

Ούτε του αρέσει να κάθεσαι συ στα παράθυρα και να κρίνεις τον κόσμο που Κείνος δημιούργησε
Την ίδια στιγμή που οι λύπες 
στοιβάζονται γύρω σου,
άσχημες, άχρηστες και παραφουσκωμένες".

Και σε κείνο το σημείο απέστρεψε το βλέμμα, 
χοντρά δάκρυα κυλούσαν απ' τα μάτια της.

... κι εγώ;
Δε μπορούσα να σβήσω το χαμόγελο 
από το πρόσωπό μου,
καθώς καθόμουν θλιμμένα στο πλευρό της...

*κατά το δυνατόν νοηματική απόδοση

από το Θάνο Αθανασιάδη