Οι Ηπειρώτες και οι Πελοποννήσιοι.
Οι κουτοδεξιοί και οι επιτήδειοι δεξιοί.
Οι διοικούμενοι και οι διοικητές.
Οι ραγιάδες και οι προύχοντες.
Οι τελώνες και οι Φαρισαίοι.
Οι χωριάτες και οι αστοί.
Συνδιοικούντες στο Βιλαέτι του Μορέα.
Ελεύθεροι από το 1913. Ελεύθεροι από το 1830.
Το νέο Ασλάνι της Ηπείρου κατόρθωσε να αναδειχθεί πρώτο από την πρώτη Κυριακή.
Ο Μεσσήνιος Άρχων επισκέπτεται το σαντζάκι.
Ένας στους δύο γραικούς στην Ήπειρο δηλώνει ικανοποιημένος - να μην πω ενθουσιασμένος - από την έως τώρα στιβαρή κι επιτυχή διακυβέρνηση.
Ο Μεσσήνιος Άρχων φροντίζει την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Έχει την παρακαταθήκη του πολιτικού του πατρός να σκυλεύσει, όπως το έπραττε και ο εκλιπών.
Σιδηρά πυγμή, αυτό ήταν το σκεπτικό του Ευαγγέλου.
Να μη σηκώσουν κεφάλι οι χωριάτες.
Πόσο δυσκολότερο θα ήταν το έργο του Μεσσηνίου Άρχοντος, εάν η κρίση είχε ενσκήψει και στη Μεσσηνία;
Αλλά δε συνέβη.
Τίποτε κακό δε συνέβη εκεί, επειδή όλα τα κακά συνέβησαν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν εδώ.
Εδώ είναι η γη του Πύρρου.
Του μεγάλου ηττηθέντος.
Εδώ θα αφήσουμε τα κόκαλά μας.
Χαίρε, Μεσσήνιε, οι γκασταμπάιτερ σε χαιρετούν από τις φάμπρικες της δεύτερης πατρίδας σου, οι εξαθλιωμένοι εναπομείναντες υπήκοοί σου αναμένουν στωικά και υποτακτικά τις βουλές σου, ο πολιτικός σου πατήρ στρίβει από τον τάφο το μουστάκι, χαμογελώντας σαρδόνια.
Δεν είναι κακό να απομείνουμε τελευταίοι (;)
* του Θάνου Αθανασιάδη, από την Αγιά Πάργας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου