Ξυπόλητος στο σπίτι.

Έτσι από περιέργεια ρωτώ, και ίσως όχι τόσο από περιέργεια, αλλά από ειλικρινή διάθεση να μάθω.

Τι θα γινόταν αν, ενόψει μιας άλλου τύπου γενικής απεργίας, αντί να κατέβουμε στους δρόμους, καθόμασταν όλοι σπίτια μας;

Κλείναμε την τηλεόραση. Διαβάζαμε ένα βιβλίο. Δεν πηγαίναμε στη δουλειά. Δεν πηγαίνανε πουθενά. Δεν ξοδευόταν ούτε ένα λίτρο βενζίνης.  Δεν απασχολείτο καμία υπηρεσία.

Τι θα γινόταν δηλαδή, αν στερούσαμε από όλα τα αφεντικά μας όλη τη δύναμη της εργατικής τάξης;

Τι θα γινόταν αν, αντί να έρθουμε σε κόντρα με την κυβέρνηση, αδιαφορούσαμε για την κυβέρνηση;

Τι θα γινόταν αν, αντί να καθόμαστε να κοιτάμε τον καθένα στα κανάλια, δεν ακούγαμε κανέναν, αν κάναμε απεργία με την τηλεόραση κλειστή, χωρίς πληροφόρηση από τα ΜΜΕ, χωρίς διαδίκτυο και ανακοινώσεις και απόψεις; Για τρεις μέρες, λέω, όχι για πολύ. Και μετά, ας πηγαίναμε να δούμε τα έβγαλε αυτή η ιστορία της αντι-απεργίας.

Νομίζω ότι δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος να μας ελέγξει ο οποιοσδήποτε.

Το διαδίκτυο δεν είναι δυνατόν να εξαιρεθεί. Τι διαφορετικό θα συμβεί δηλαδή, αν παραμένουμε αγωνιστικά κλινήρεις και ασχολούμαστε με το να εξηγούμε τα δίκια μας σε όλους τόσους που πήγαν στις θέσεις εργασίας τους;

Τι θα μπορούσε να παράγει αυτή η ιστορία;

Νομίζω ότι εάν δεν χρησιμοποιούσαμε το ηλεκτρικό ρεύμα, παρά στο ελάχιστο για δύο ημέρες, οι υποσταθμοί θα έσκαγαν. Νομίζω ότι ένα σουπερμάρκετ το οποίο δεν πουλάει τίποτε για τρεις ημέρες θα έκλεινε μέσα σε αυτές τις τρεις ημέρες.

Νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο ο καθορισμένος από το φόβο του, δε θα έπρεπε να φοβάται πια, αφού θα καθόταν στο σπίτι του, χωρίς να πρέπει να σκέφτεται δακρυγόνα και καταστολή.

Αφού ο κόσμος είναι τρομαγμένος, γιατί δεν του προτείνουμε να κάτσει   σ π ί τ ι   του, κι όχι στην καφετέρια  - σπίτι του, όχι στο γιατρό, όχι στο νοσοκομείο, όχι σε μια υπηρεσία (επειδή βρέθηκε μια μέρα ελεύθερη για να πάει).

Σε καμιά υπηρεσία, σε κανένα γιατρό, σε καμιά δημόσια εκδήλωση.  

Π ο υ θ έ ν α.

Μια ημέρα, για να βρεις ακριβώς το ποσοστό των αναποφάσιστων, των δεξιών, των αντιδραστικών.

Τρεις μέρες για να βρεις ακριβώς πώς έπεσε μια κυβέρνηση.

Πού θα έστελνε τα ΜΑΤ ο κύριος Σαμαράς, που θα τα έστελνε ο κύριος Δένδιας, τι θα έκανε γι' αυτό ο κύριος Χατζηδάκης;

Απλά πράματα. Έτσι μου φαίνεται.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες.

Θυμάμαι ακόμη την κουβέντα του πατέρα μου: «Τα βιβλία θα σε ταξιδέψουν, στον κόσμο τους μπες και θα βρεθείς στο δικό σου». Όχι πως με βρήκε ποτέ αντίθετο. Αντιθέτως, η περιέργεια για τα καλικαντζαράκια που χόρευαν στο χαρτί και το τι λέγαν μεταξύ τους, μου λύθηκε σε πολύ νεαρή ηλικία. Όχι μυστικά, όχι ψέματα. Όσα τα καλικαντζαράκια ψιθύριζαν, ήταν για μένα φωνή στεντόρεια. Κι αυτά έφτιαχναν εικόνες. Όχι μόνον όσες έδειχνε αυτός που τα είχε βάλει στη σειρά, αλλά κι εκείνες που εγώ συμπλήρωνα, με τη δική μου παλέτα. Ένας καμβάς ονειροφαντασίας.

Υπήρχε ένας όμως, ένας αξεπέραστος μάστορας. Εκείνος έφτιαχνε όλη την εικόνα, δεν άφηνε τίποτε στην τύχη, εκείνος μου έδειχνε ολόκληρο τον πίνακα. «Κρίμα», ίσως σκεφτείτε, «εξαιτίας αυτού του ανθρώπου, καημένο παιδί, έχασες νωρίς τη φαντασία σου….» …. Και θα κάνετε λάθος!

Αυτός ο «κάποιος» δεν ήταν τυχαίος, ήταν ο Ιούλιος Βερν! Ποια εικόνα ξέφυγε από το μεγάλο Ιούλιο; Ποιο στοιχείο μιας άγνωστης πραγματικότητας στον καιρό του περιέγραψε ελλειπώς; Τίποτε που να είδα εγώ, που στα μαθητικά μου χρόνια τελείωσα όποιο έργο του είχε μεταφραστεί στα ελληνικά.

Κι έπειτα μεγάλωσα. Και με συνάρπασαν νέες γραφές, και αναζήτησα νέους κόσμους. Και η Θάλεια μου γνώρισε την Ευτέρπη και τη Μελπομένη και αναζήτησα και τα χρώματα του μεγάλου κι ατέλειωτου Κόσμου. Αλλά ποτέ δε με άφησε η Μνήμη, ούτε κι εγώ εκείνη. Κι ο Ιούλιος παρέμεινε στη βιβλιοθήκη μου, όχι για να καλύψει τα κενά της, αλλά για να γυρίζει η θωριά των εξωφύλλων την ψυχή στις χαρές της.

Ο μεγάλος μου γιος μου παρήγγειλε προχθές ότι το απόγευμα του Σαββάτου έχει πρόσκληση σε θεατρικό. Ο μικρός μου ήταν αρρωστούλης, αδύνατη η εύρεση άλλου συνοδού. Κι η ώρα είναι η πέμπτη απογευματινή, ήτοι η συνήθης της σωματικής μου καθημερινής κατάρρευσης. Αλλά, να πάμε, γιατί να μην πάμε;

- «Και ποιο έργο είναι, παρακαλώ;», ρωτώ.

- «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες!», απαντά ο νεόκοπος εννιάχρονος.

            Τρεις μπαλωθιές ακούστηκαν σε εκείνο το πίσω αραχνιασμένο δωμάτιο που κρατάω στο μυαλό μου για τα καταχωνιάσματα. Ο Ιούλιος έκανε άσκοπη χρήση πυρομαχικών, με στόχο τον πάλαι ποτέ ανίκητο εαυτό μου.

«Κι αν είναι αποτυχημένο το καστ, η θεατρική μεταφορά, η μετάφραση, τα σκηνικά, το φεγγάρι, τα πατατάκια της αίθουσας;;;;

Κι αν   κ ά τ ι,   ό,τιδήποτε, πάει λάθος;;;;

Θα χάσω  την πολύτιμη μνήμη μου».

            Η πολυτέλεια της υπαναχώρησης δεν υπήρχε. Η υπόσχεση είχε δοθεί.

Πέντε παρά δέκα φτάσαμε. Η αίθουσα γνωστή. Έρευνα στην παράσταση. Η αίθουσα εκδηλώσεων Θεοφάνειος, με τις γνωστές αδυναμίες της τώρα μεγενθυμένες στο μυαλό μου. Δεν υπάρχει δυνατότητα παιδάκι να μην πέσει, υπάρχει ίσως δυνατότητα να μην χτυπήσει. Το κρύο δύσκολο να αγνοηθεί. Η αναμονή, πόσο μεγάλη. Μετά την ώρα έναρξης ήρθαν πολλοί. Η αίθουσα γέννησε. Παιδάκια, μαμάδες. Εγώ και ο Γιώργος. Το σκηνικό το είχα δει από την αρχή. Απλό. Μου άρεσε, αλλά δεν έβλεπα πως θα μπορούσε να δώσει όλη εκείνη την ταχύτητα και την κίνηση του Ιουλίου. Εγώ δεν έβλεπα, η κίνηση θα υπήρχε. Βγήκαν οι ηθοποιοί. Παιδιά.

Ελπίζω για το καλύτερο, αν και φοβάμαι για το χειρότερο. Δε θέλω να απογοητευτώ. Και ξαφνικά, η αποκάλυψη. Ένας ψηλολέλεκάς, ένας κοντός, ο Φιλέας και ο αγαπημένος μου Πασπαρτού. Ένα εύρημα όλη η παράσταση. Η δυναμική παράγεται μέσα από εικόνες γραμματοσήμων, μια άλλη κίνηση μέσα από τη χορογραφία. Κινησιολογία, λέει, σπουδαία τέχνη. Δεν διαβάζω πλέον, δεν ελέγχω το σενάριο σε σχέση με το βιβλίο μου. Ζω μέσα στο έργο.  Αρχίζω  να ενθουσιάζομαι. Συνεχίζω να φοβάμαι για το Γιώργο, ο οποίος εμποδίζεται  από ένα υπερκινητικό κοριτσάκι, το οποίο πηγαίνει πέρα δώθε μέχρι που πέφτει από το κάθισμα και χτυπά. Είπαμε,  κ α λ ό   είναι να μην χτυπήσουν.

Και το έργο πλέον με απορροφά πλήρως. Και υπάρχει κίνηση, υπάρχει το εν  τάξει, υπάρχει δύναμη, υπάρχει προοπτική. Και οι τελάληδες των εφημερίδων του Λονδίνου διαπνέουν το κλίμα και όλα συμβαίνουν με τη σωστή σειρά και  ….. ο Πασπαρτού πηδά από το αερόστατο. Όλη η αγωνία του δωδεκάχρονου με χτυπάει πισώπλατα. Ο Φιλέας έφτασε. Κέρδισε. Κι εγώ, λίγο πριν ειπωθεί η κουβέντα, θυμάμαι το λόγο, για τον οποίο αυτό το βιβλίο με στιγμάτισε τότε και παρέμεινε έκτοτε ανεξίτηλο στο υποσυνείδητό μου:  «Δεν υπάρχει άνθρωπος πιο δυστυχισμένος από εκείνον που χάνει τον καλύτερό του φίλο, όσα στοιχήματα και να κερδίσει».

Όμως ο Πασπαρτού ζει, ο Τάμεσης έκανε το θαύμα του, το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ο Φιλέας θα παντρευτεί την αγαπημένη του πριγκίπισσα. Τώρα χειροκροτούν όλοι. Το έργο τελειώνει. Όλοι σηκώνονται, εγώ χειροκροτώ ακόμη. Και πρέπει να δω, πρέπει να ευχαριστήσω κάποιον. Ο κύριος Φιξ. Του σφίγγω το  χέρι, δεν καταβάλλω προσπάθεια να κρύψω τα δάκρυα  - ούτε τώρα τα σταματώ – χαμογελώ, τον κοιτώ από κοντά.

Βλέπω τον άνθρωπο που έκανε λάθος, αλλά είχε το κουράγιο να ζητήσει συγγνώμη.

- «Χαίρετε, σας ευχαριστώ, μου άρεσε πολύ η παράσταση».

            Κρυφοκοιτάω τους άλλους συντελεστές πίσω από το σκηνικό που ετοιμάζεται για τη δεύτερη, της εβδόμης απογευματινής, στην κρύα Θεοφάνειο, με τα γνωστά μειονεκτήματα. Εγώ όμως δε θέλω να βγω έξω, θέλω να ξαναδώ το έργο. Αλλά δε θα το κάνω, γιατί ίσως χάσω τη μαγεία, κι αυτό είναι ένα λάθος που δε θα κάνω, όχι αυτή τη φορά.

Θα πάμε για βαφλάκι με το Γιώργο στο «Άρωμα», μόνο να συμμαζευτώ, γιατί θα φανεί παράδοξο στους θαμώνες να κλαίει χαμογελώντας ένας τύπος που για δυο ώρες ήταν δώδεκα. Κι αυτός ο αριθμός είναι σημαδιακός.

Υ.Γ. Δεν έχω  - ειλικρινά – λόγια ικανά να παινέψουν την απόδοση των ηθοποιών, του υπευθύνου για τα σκηνικά, του σεναριογράφου, του σκηνοθέτη και κάθε συντελεστή αυτής της παράστασης. Θυμηθείτε, είμαι ο αυστηρότερος κριτής, με κίνητρο και λόγο ουσιαστικό. Κι εδώ, από τα βάθη της ψυχής μου,

Σας ευχαριστώ. 

Διαβάστε Περισσότερα »

Note from the western borders.

- Έλληνα, τελικά τι θέλεις;

- Καλημέρα, ποιος είστε, παρακαλώ;

- Ω, έχω πολλά ονόματα. Στη χώρα σου είμαι γνωστός ως Πήλιο Γούσης, Εφιάλτης, Πετρόμπεης, Κωνσταντίνος, Αντώνης, Ευάγγελος, Γιωργάκης, Λουκάς, ο κατάλογος δεν έχει τέλος! Στο σημερινό μας διάλογο θα κρατήσω ένα όνομα που μου αρέσει πολύ, ας με λες λοιπόν Δήμιο.

- Δεν ξέρω αν χαίρομαι που σε γνωρίζω, Δήμιε, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσες να λέγεσαι και Ιανός, έχεις πολλά πρόσωπα και προσωπεία. Τι θα ήθελες λοιπόν;

- Για να είμαι ειλικρινής, παραξενεύομαι, Έλληνα. Σπάνια έχει αντέξει λαός τόσο πολύ ενάντια στις επιθυμίες μου. Λατρεύω τη διαφθορά κι αυτή είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Δεν είσαι άνθρωπος εσύ λοιπόν; Γιατί ανθίστασαι ακόμη;

- Μα απεναντίας, Δήμιε. Άνθρωπος είμαι, ίσως ο τελευταίος του είδους, αν κι αυτή είναι μεγάλη και εντελώς άλλη συζήτηση. Δε θα έπρεπε να απογοητεύεσαι όμως, από τα ονόματα που διάλεξες βλέπω ότι το τέχνασμά σου έχει αποδώσει καρπούς, η διαφθορά, την οποία επιδιώκεις, παρεισφρύει στη φύση μου, δημιουργώντας καρκινώματα στο σώμα μου. Αλλά, σε παρακαλώ, θα ήθελα να επαναλάβεις την αρχική σου ερώτηση. Τι ήθελες λοιπόν;

- Μα να μάθω τι τελικά θέλεις!

- Σοβαρή και διεισδυτική ερώτηση μου απευθύνεις, Δήμιε, μπορώ να μάθω το γιατί;

- Αχ, πονηρέ Έλληνα! Μα για να εισχωρήσω στα μύχια της ψυχής σου, για να μάθω τις άμυνές σου, να τις υπερκεράσω, να σε αναγκάσω να τραπείς σε άτακτη φυγή, να σπάσει το ηθικό σου, να σε τρομάξω ως τα βάθη της ύπαρξής σου και να αφήσω το Φόβο φωλιασμένο εκεί για πάντα.

- Αχ, Δήμιε, Δήμιε, δε νομίζεις ότι έγινες πολύ ευθύς απότομα;

- Όχι, Έλληνά μου, δεν το νομίζω! Βλέπεις, μου ανήκεις! Παίζω μαζί σου, όπως η γάτα με το ποντίκι, ο σημερινός μας διάλογος γίνεται μόνο για να διασκεδάσω με τον ήχο του επιθανάτιου ρόγχου σου. Μου χρωστάς, Έλληνα, μου χρωστάς πολλά, οι ηγετίσκοι σου έχουν παραδοθεί προ πολλού, μου έχουν παραδώσει τα πάντα με αντάλλαγμα τη δική τους ευμάρεια, το Σχέδιο έχει ολοκληρωθεί, ποτέ δεν είχες Ελπίδα, αλλά, κι αν είχες, φρόντισα να εξανεμίσω και την τελευταία. Σε λίγες ημέρες όλα θα έχουν τελειώσει, θα σε παραδώσουν σε μένα εκείνοι που τους εμπιστεύτηκες το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου.

- Α, Δήμιε, τα έχεις σκεφτεί, βλέπω, όλα! Αλλά αυτά που λες, υποδηλώνουν ότι κάτι σου λείπει. Συμφωνώ μαζί σου, παίζεις μαζί μου, είσαι ισχυρότερος, αλλά είναι μόνον αυτό; Η εμμονή σου στην ερώτηση με προβληματίζει, Δήμιε. Μόνο το παιχνίδι σε νοιάζει; Μήπως υπάρχει κάτι βαθύτερο από αυτό; Μήπως η ισχύς σου δεν είναι δυνατόν να εξαπολυθεί πάνω μου για κάποιον λόγο και ψάχνεις εύσχημο τρόπο να πληροφορηθείς κάτι από εμένα;

- Μα τώρα έγινες πραγματικά ενοχλητικός, Έλληνα!! Είσαι στ´ αλήθεια τόσο υπερφίαλος και αλαζονικός, όσο λένε!! Μα δε βλέπεις τη δύναμή μου; Θα μπορούσα να σε συντρίψω οποτεδήποτε!! Πώς τολμάς και μιλάς ακόμη κατ´ αυτόν τον τρόπο;

- Κοίτα να δεις, Δήμιε. Η Ιστορία μου επιφύλαξε πολλούς εχθρούς, θέλεις λόγω θέσης, θέλεις λόγω μοίρας, εσύ διάλεξε. Αν έμαθα κάτι από αυτή τη συνεχή τριβή, αυτό είναι ότι, όταν ο εχθρός μπορούσε, δε μιλούσε, απλά επετίθετο, κι εγώ από την πλευρά μου έπρεπε να αμυνθώ. Ας πούμε λοιπόν ότι έγινα καλός σε δύο πράγματα, αφ´ ενός μεν στο να αμύνομαι, αφ´ ετέρου δε στο να αντιλαμβάνομαι πότε ο εχθρός μιλούσε, επειδή δε μπορούσε να επιτύχει αυτό που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να επιτύχει. Οπότε νομίζω ότι εσύ επέδειξες κάποιου είδους αλαζονεία, όχι εγώ. Αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει το θέμα μας: Τι είπαμε ότι ήθελες;

- Για τ´ όνομα του Θεού, το είπαμε ήδη τόσες φορές!!! Τι είναι αυτό που θέλεις τελικά;

- Α, ναι, με συγχωρείς. Για να δούμε λοιπόν τι θέλω. Θέλω να διορθώσεις το λάθος που έκανες στην αρχή της συζήτησής μας, ώστε να καταλάβεις από μόνος σου και να μη χρειαστεί να χαλάσουμε άλλο τις καρδιές μας. Διορθώνοντας το λάθος σου, θα οδηγηθείς στη λύση του προβλήματος και θα σου απαντηθεί άμεσα και η ερώτησή σου.

- Ποιο λάθος, τι εννοείς, Έλληνα;

- Εκείνο το λάθος που έκανες, όταν ισχυρίστηκες ότι εγώ σου χρωστάω, Δήμιε.

- Μα τι κουταμάρες είναι αυτές πάλι τώρα;!;!;!; Φυσικά και μου χρωστάς!!! Αρνείται το χρέος σου τώρα, άθλιε μπαταξή;;;; Κοίτα τις αποδείξεις, κοίτα τι γράφουν τα χαρτιά, άσε τις αερολογίες και σταμάτα να με κάνεις να χάνω το χρόνο μου μαζί σου, ενώ υπάρχουν κι οι υπόλοιποι που περιμένουν στη σειρά.

- Αλήθεια θα μου δείξεις τα χαρτιά, Δήμιε; Αλήθεια θα μου αποδώσεις λογαριασμό;

- Βεβαίως και θα το κάνω, άθλιε!! Κοίτα εδώ, εδώ λέει πόσα μου χρωστάς, χαραμοφάη Έλληνα!!

- Πολλά χρήματα, πράγματι! Εγώ τα πήρα όλα αυτα; Εκπλήσσομαι! Αλλά και την υπογραφή μου δεν τη βλέπω πουθενά, μήπως σφάλλεις;

- Μη γίνεσαι ανόητος τώρα, σου έδωσα ήδη το εύσημο της πονηριάς. Φυσικά και υπέγραψαν για σένα οι εκπρόσωποί σου!

- Μα τότε αλλάζει το πράγμα, Δήμιε!! Αν πράγματι δέχεσαι ότι εγώ πήρα αυτά τα χρήματα μέσω κάποιου τρίτου, χρήματα τα οποία ποτέ δε φτάσανε στα χέρια μου, τότε, προκειμένου να σε πληρώσω, θα πρέπει να τα αναζητήσω προηγουμένως με τη σειρά μου. Ξέρεις μήπως ποιος τα παρέλαβε;

- Το παρατραβάς, Έλληνα. Ξέρεις καλά ποιος τα πήρε, εκείνος που σε δέσμευσε σε όλο αυτό το παιχνίδι, εκείνος που σε παρέδωσε σε μένα, ο Ηγέτης σου. Με τη δική του υπογραφή δεσμεύτηκες και δέθηκες στο άρμα μου.

- Τώρα όμως πράγματι δεν καταλαβαίνω, Δήμιε! Μου λες ότι είμαι δέσμιός σου, επειδή ο δικός σου συνεργάτης, ο δικός σου λακές, πήρε τα χρήματα που εσύ ο ίδιος υποστηρίζεις ότι το έκανε κατόπιν δικού σου σχεδιασμού, τα χρήματα, τα οποία ποτέ δεν έφυγαν από τις τσέπες σου, αφού είστε ένα, εσύ αφεντικό κι εκείνος υπάλληλός σου; Μου λες ότι μου ζητάς να επιστρέψω τάχα, αυτό που δεν πήρα, επειδή ο υπάλληλός σου πλαστογράφησε την υπογραφή μου, φαλκίδευσε τη βούλησή μου και είπε ότι μιλάει εξ ονόματός μου; Αυτό στο οποίο αναφέρεσαι, Δήμιε, στα δικά μου χώματα έχει όνομα, λέγεται εσχάτη προδοσία. Αν λοιπόν παραδέχεσαι ότι όλα αυτά είναι σχέδιό σου και η προδοσία έργο ανθέλληνα ηγέτη, τότε θα πρέπει να επαναλάβω το αίτημά μου με μεγαλύτερη δύναμη:

Θέλω να διορθώσεις το λάθος σου, Δήμιε, και να λογοδοτήσεις εσύ και ο λακές σου σε μένα.

- Λοιπόν αυτό πάει πολύ, Έλληνα! Δεν ξέρω πώς με έβαλες σε αυτή τη θέση με τις σοφιστείες σου, αλλά τα χρήματα θα τα δώσεις!! Και δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να με εμποδίσει!

- Κι εδώ θα πρέπει να διαφωνήσω μαζί σου, Δήμιέ μου. Στο είπα και στην αρχή της συζήτησής μας, την οποία εσύ αποκαλείς σοφιστεία: ο εχθρός, όταν μπορεί, επιτίθεται, δεν αναλώνεται σε συζητήσεις. Τις συζητήσεις, ακόμη κι αυτή, τις ακούνε κι άλλοι. Αυτοί που μας άκουσαν σήμερα, καταλαβαίνουν ότι είσαι άπληστος, χοντροκομμένος, ραδιούργος και χειραγωγός, Δήμιε, ότι ψάχνεις για προδότες μέσα στις τάξεις του ανυποψίαστου θύματος και ότι εκτελείς τα σχέδιά σου. Υπάρχει λύση, Δήμιε, και πλέον ίσως πρέπει να καταργήσω το κεφαλαίο δέλτα στην προσφώνησή μου προς εσένα, γιατί εσύ, ισχυρέ, φαντάζεις πιο μικρός πλέον στα μάτια μου, λιγότερο δυνατός από ό,τι λες. Και δεν είναι τα δικά μου τα μάτια ή τα αυτιά, είναι του κόσμου ολάκερου. κι ο κόσμος αυτός ξέρει πλέον το σχέδιό σου, όπως ξέρει ότι, αν νικήσεις εμένα, δε θα υπάρχει γυρισμός για κανέναν τους.

Και, για να απαντήσω στην ερώτησή σου:
Θέλω αυτά που μου ανήκουν, δήμιε.

Αυτά που έδωσες, για να πετύχεις τον ποταπό σκοπό σου, πάρτα από τους λακέδες σου.

Διαβάστε Περισσότερα »